پایگاه خبری اعتیاد

قریب به ۳ میلیون نفر از مردم تهران ساکن در محله ها و مناطقی هستند که ما برچسب سکونتگاه غیررسمی بر آن نهاده ایم.

محله هایی که مردم در آنجا از شرایط ابتدایی زندگی مناسب و حقوق شهروندی برخوردار نیستند و با استرس های فراوانی مواجه هستند.

یکی از استراتژی های اصلی برای کمک به این افراد تسهیلات عمرانی بوده است اما آنچه که همواره توسط مسئولین نادیده گرفته شده به رسمیت شناختن این افراد در تصمیم سازی ها و تصمیم گیری ها است.

داشتن شورایاری و سرای محله و سایر امکانات موجود در محلات و مناطق دیگر جزو حقوق اولیه این شهروندان است و باید برای ترفیع مشکلات آن ها و اتخاذ تصمیمات از مشارکت آن ها به خوبی بهره گرفته شود. چه بسا مسئولینی هم بوده اند که نیت کمک به این افراد داشته اند ولی بدون توجه به نیازهای آن ها اقداماتی را انجام داده اند که بعدا سبب نارضایتی نیز شده است.

فراهم نمودن امکانات لازم برای تحصیل فرزندان و تصمیم برای تعیین تکلیف تثبیت مالکیت ساکنان این محلات همواره دغدغه جدی آن ها بوده است.

برای کلان شهر تهران که قرار است ویترین مدیریت شهری جهان اسلام باشد زیبنده نیست که اینگونه افراد از اساسی ترین حقوق انسانی برخوردار نباشند و به تعبیری شهروند درجه دو تلقی شوند.