پایگاه خبری اعتیاد

سیاست همواره بازیگر اصلی انتخابات در کشور ما بوده و خواهد بود. واقع بینانه نگاه کنیم نهاد شورا نیز نهاد سیاست و فضای لابی گری است و اگر معدود نمایندگان راهیافته جامعه مدنی به شورا مهارت کافی در این امور را نداشته باشند تنها به یک نظاره گر و فرد خارج از تصمیمات مدیریت شهری بدل خواهند شد گو اینکه از این دست افراد در دوره های گذشته و فعلی شورا و مجلس و یا حتی پست های کلیدی دستگاه های دولتی کم نداشته ایم. برای مثال در همین شورای فعلی افرادی بودند که داعیه دار فعالیت های اجتماعی بودند اما جز مصاحبه و مطالبه از سایر ارگان ها چیزی مشاهده نکردیم و هنوز هم منتظر گزارش کارشان هستیم. این دسته از افراد نظارت بر عملکرد شهرداری در حوزه های اجتماعی را رها کردند و دنبال مطالبه از بهزیستی رفتند! 

راه حل چیست؟

اگرچه با کاندید شدن افراد دغدغه مند اجتماعی برای شورای شهر کاملا موافقم اما جامعه مدنی باید به جای تمرکز بر فرستادن فعالان اجتماعی به شورا (سهم خواهی)، یک تعیین کننده اساسی در راهیابی افراد کاندیدا به شورا باشد. جامعه مدنی باید از تعارف و گرفتار شدن در منجلاب بازی های سیاسی رها شود و به عنوان نماینده مردم در مقابل افراد کاندیدا نقش خود را ایفا کند و مشاورین امین مردم در انتخاب افراد باشد. شاید مهمترین نقش جامعه مدنی در قبل از دوره انتخابات برساخت اهمیت مسائل اجتماعی در مدیریت شهری و در حین انتخابات محک زدن برنامه های افراد و به طرز اولی لیست ها است.  

جامعه مدنی در همه جای دنیا یک ثروت عظیم دارد و بس. رابط بین عرصه عمومی و عرصه قدرت است. این نقش باید به درستی انجام گیرد و چرخش جامعه مدنی به سمت هر یک از این عرصه ها افول جامعه مدنی را در پی خواهد داشت. فرستادن نمایندگان متعدد جامعه مدنی در عرصه قدرت، جامعه مدنی را نحیف و کوچک و آهسته آهسته از کارکرد آن خواهد کاست و پس از مدتی جامعه مدنی در عرصه قدرت بلعیده خواهد شد.

شاید گرفتار شدن بدنه جامعه مدنی در تله آفت تعارف و منافع شخصی باشد که اکنون آرزو میکنیم افراد با سلیقه های اجتماعی به شورای شهر ورود پیدا کنند تا خیالمان راحت شود، چون پس از ورود نمایندگان به شورا به دلایل مختلف قصد نقد عملکرد و مطالبه وعده های داده شده نداریم!

به خوبی از تاثیر سیاست های ترافیکی، حمل و نقل عمومی، ساخت و ساز، اسکان غیررسمی و سلامت عمومی بر کیفیت و سبک زندگی اقشار مختلف شهروندان آگاه هستیم و مبرهن است که ضعف جدی در سیاست های اجتماعی شهری و عدم وجود نگرش اجتماعی به مسائل وضعیت فعلی نامناسب را در شهر تهران ایجاد کرده است. بنابراین به نظر می رسد که به جای سهم خواهی باید به دنبال تقویت سیاست های اجتماعی در مدیریت شهری باشیم. ضرورتاً هم نباید نمایندگان شورا مجموع متخصصین باشند بلکه اگر از تعهد و سلامت برخوردار باشند به خوبی می توانند از مشاورین و کارشناسان خبره بهره گیرند و شاید این ترکیب کارآمدتر هم باشد.

امیر مغنی باشی/ مددکار اجتماعی