پایگاه خبری اعتیاد

اوراق هویتی (کارت ملی و شناسنامه) برای هر شخص از اهمیت به سزایی برخوردار است چرا که افراد بدون هویت شهروند جامعه شناخته نمی‌شوند و به دنبال آن از حقوق قانونی برخوردار نخواهند شد مانند: حق اشتغال، حق تحصیل، حق ازدواج، حق داشتن سرپناه مناسب و... .

افراد بهبود یافته از اعتیاد به خصوص آنهایی که تجربه بی خانمانی نیز داشته اند، یکبار توانمندی خود را به اثبات رسانده اند که علی رغم فشار و وابستگی شدید جسمی، روانی که به مواد مخدر داشتند، به آن غلبه کرده و توانسته اند بهای تصمیمی که در گذشته گرفته اند را هرچند به سختی و به قیمت از دست دادن بخشی از فرصت زندگیشان بپردازند.

حال زمانی که اشخاص به طور مداوم با موانع مختلف رو به رو می شوند و شرایط به گونه ای فراهم نباشد که عضو مفید و کارآمدی برای جامعه خود باشند و توانمندی‌های خود را آشکار کنند، به تدریج دلسرد میگردند، ساختن شرایط جدید در زندگی را رها می‌کنند و مجدد به همان مسیر قبلی اعتیاد و بی خانمانی باز می‌گردند.

 این موضوع در درجه اول تاثیر منفی بر خود شخص می‌گذارد چرا که برای همیشه با یک برچسب در جامعه زندگی می‌کند و نتیجه بهایی که پرداخته، تلاشی که کرده و روزهایی که مبارزه کرده را نمی‌گیرد و اما در کنار آن جامعه هم متضرر می‌شود چرا که دایره‌ افراد کارآمد روز به روز کوچکتر و گروه آسیب روز به روز بزرگتر می‌گردد که هزینه‌ی زیادی را نیز بر جامعه تحمیل میکند. 

در این میان علاوه بر این که سهم شخص را نباید نادیده گرفت، جامعه را نیز نباید تبرئه کرد زیرا جامعه هم بخاطر انگی که به افراد زده و می زند، بخاطر عدم پذیرش آن ها و بخاطر ترک فعل هایی که کرده است، مسئول است.

همه افراد جامعه اعم از مسئولین و مردم به عنوان یک عضو مسئول در جامعه موظف هستند شرایطی فراهم نمایند برای پیشرفت جامعه و این مهم میسر نمی‌شود مگر با افزایش شهروندان کارآمد و مفید که در مسیر رشد جامعه تلاش می‌کنند. اولین گام در این راه، به رسمیت شناختن افراد (در اینجا منظور افراد بی خانمان بهبودیافته اعتیاد) به عنوان شهروندی از جامعه است.

متاسفانه علی رغم آیین نامه اجرایی درمان و کاهش آسیب معتادان بی بضاعت که در تاریخ 27/9/1396 به تصویب ستاد مبارزه با مواد مخدر و امضای ریاست جمهوری رسیده است، زمانی که به عنوان یک مددکار اجتماعی در کنار مراجعین اقدام به پیگیری جهت دریافت کارت هویتی می شود با موانع بسیاری مواجه می‌شویم از جمله طولانی بودن روند دریافت اوراق هویتی، این امر گاها بیش از 6 ماه به طول می‌انجامد که منجر می‌شود عده‌ای از مددجویان دلسرد شده و ادامه پیگیری را رها کنند. بخش بعدی ناهماهنگی و عدم همکاری بین بخشی میان نهادهای مختلف است که در نهایت هم در بسیاری موارد به علت نبود مدارک کافی پس از ماه‌ها دوندگی هیچ نتیجه‌ای حاصل نمی‌شود. به ویژه برای افرادی که به دلیل تجربه سال های بی خانمانی و کارتن خوابی و اعتیاد مدارک هویتی خود را گم کرده، فروخته و یا به هردلیلی از دست داده اند و هیچ ارتباطی نیز با خانواده ندارند. در اینجا کار بسیار سخت تر می شود و عملاً تلاش ها به بن بست می رسد.

در حال حاضر چهار سال از تصویب آیین نامه اجرایی درمان و کاهش آسیب معتادان بی بضاعت می‌گذرد اما در این خصوص پیش بینی های لازم توسط مسئولین ذیصلاح صورت نگرفته است؟ جالب است اساساً محوز و مخاطب اصلی این آیین نامه گروه هدف معتادان بی خانمان بوده است و همه ما به خوبی از دغدغه مدیران و مسئولان نسبت به این موضوع اطلاع داریم اما سوال اصلی اینجاست که چند سال دیگر باید صبر کنیم تا این آیین‌نامه به معنای واقعی کلمه به مرحله اجرا برسد؟