در تهران ۲۵۰۰ کارتنخواب غیرمعتاد وجود دارد. در برنامههای اجتماعی استانداری قطعا به این افراد توجه خواهد شد. این افراد بیخانمان معتاد نیستند، اما شغل و زندگی مشخصی ندارند و در خیابان به صورت کارتنخوابی زندگی میکنند.
از آنجایی که از کم و کیف واگذاری های املاک در دورههای قبل اطلاعات دقیقی در دست نیست، نمیتوانیم در بازپس گیری املاک، خط کشی کنیم و به همین دلیل همه املاک واگذار شده پس گرفته میشوند و بعد هر کسی که بخواهد با مجوز شورا ملک به آنها تعلق می گیرد.
بسیاری از مشکلات و بیماری های افراد آسیب دیده اجتماعی مزمن و هزینه بر بوده و دولت به تنهایی نمیتواند هزینه درمان و نگه داری از آنها را بپردازد. در این شرایط باید خیرین، سمنها و بخش خصوصی وارد شوند و به مجموعه دولت کمک کنند.
مگر شهرداری از سیگارفروشان و قلیانسراها عوارض و مالیات بر ارزش افزوده دریافت نمیکند، این درآمدها باید برای ساماندهی معتادان و آسیبدیدگان اجتماعی هزینه شود. تمام عوارض و گمرکات این حوزه باید در بحث پیشگیری هزینه شود.
فضاهای ناامن شهری یکی از موضوعات مستعد برای تجمع معتادان متجاهر به ویژه در بخشهای حاشیهای است/در مورد محلههایی مانند شوش و هرندی هم طرحها و برنامههایی پیش بینی شده که در اسفند ماه جزییات آنها اعلام میشود.
به جز سمزدایی، از دیگر وظایف این مراکز ایجاد صیانت اجتماعی است و میبایست در طول مدت درمان به افراد یک مهارت یاد داده و آنها را با مهارتآموزی وارد جامعه کرده و از آنها حمایت کنند.
علیرغم هزینههایی که باز اجتماعی کردن معتادان در برخواهد داشت، سازمانبهزیستی و دیگر دستگاههای فرهنگی و اجتماعی باید در این زمینه اقدامات لازم را برای تأمین سلامت جسمی و روحی این افراد انجام دهند.