طبق ردهبندی سازمان جهانی بهداشت، ایران در رتبه ۱۱۴ در زمینه شادی قرار داشته و آمار بالای افسردگی و مصرف مواد محرک و شادیآفرین و مشروبات الکلی و حتی مواد مخدر، هشدار و نشانهای است از این موضوع است.
وقتی خدمات بیمه حتی برای درمان حداقل ۱۰تا۲۰ درصد افراد وابسته به مواد ارائه نمیشود، بدیهی است که از کل این افراد، درصدی به کارتنخوابی و گورخوابی و بیخانمانی و مسائلی چون فروش فرزند و... میرسند.
۱۳۹۵-۱۲-۰۲ کد خبر: 2037
یک پژوهشگر مرکز تحقیقات سوء مصرف و وابستگی به مواد مطرح کرد:
چنین تصمیمات بزرگ و طرحهای بیسابقهای چون توزیع مواد مخدر دولتی، نیاز به مطالعات اساسی و بررسیهای کارشناسی و پژوهشی عمیق و مبتنی بر شواهد مستند داشته و به هیچ وجه با نظریهپردازی و مشابهسازی صرف موفق نخواهد بود.
سئوال اصلی اینجاست که چرا بودجه بیمه درمان معتادان برای گروه هدف هزینه نشده است در حالی که بر اساس آمار رسمی دو میلیون و ۸۰۸ هزار مصرف کننده مواد در کشور وجود دارد که این بودجه برای درمان این افراد رقم کوچکی است.
داروهایی که توزیع داروخانهای دارند و مورد سوء مصرف قرار میگیرند (مثل ترامادول، ریتالین، دیفنوکسیلات، بنزودیازپینها و...) متوسط سن اجبار به مصرف آنها تقریبا یک دهه از داروهای متادون، بوپرنورفین و اپیوم پایین تر و عمدتا بین ۲۳ تا ۲۸ سالگی است.